Ακέραιο φαρμακοδοχείο. Βρέθηκε το 2001 στην ανασκαφή του οικοπέδου Μακρυγιάννη, στην οικία Θ.

Πρόκειται για αγγείο μικρής χωρητικότητας, με χοντρά τοιχώματα, αμφικωνικό σώμα, επίπεδη βάση και ευρύ στόμιο. Ανήκει σε μία κατηγορία δοχείων που προορίζονταν για φαρμακευτικές ή καλλυντικές αλοιφές, καθώς το ευρύ τους στόμιο δεν επέτρεπε τη διατήρηση ουσιών σε υγρή μορφή. Έκλειναν με καλύμματα από δέρμα ή ύφασμα εμποτισμένο σε κερί ή σε λιπαρή ουσία, τα οποία δένονταν με σπάγκο κάτω από το χείλος.

Τα μικροσκοπικά αυτά φαρμακοδοχεία συνήθως περιείχαν το ακριβό και δυσεύρετο «λύκιον», τη δημοφιλέστερη ουσία για την παρασκευή φαρμακευτικών προϊόντων στην αρχαιότητα. Επρόκειτο για είδος αγκαθωτού θάμνου που ευδοκιμούσε στη Λυκία και την Καππαδοκία της Μικράς Ασίας. Τα φάρμακα που παρασκευάζονταν από το απόσταγμα των φύλλων, του φλοιού και των σπόρων του, ενδεικνύονταν κυρίως για παθήσεις των ματιών, αλλά και για ασθένειες του δέρματος και του πεπτικού, ιδιαίτερα το έλκος στομάχου, καθώς και για τα δαγκώματα λυσσασμένων σκύλων.